با پاک کردن صورت مسئله ،هیچ مسئله ای حل نخواهد شد

علی کریمی پاشاکی__ روزنامه نگار/

می گویند انتشار مداوم اخبار منفی بذر ناامیدی و یاس در جامعه می پراکند.
شاید در برخی موارد گزاره ی بالا مصداق داشته باشد، ولی در کلیت چنین نیست و انتشار اخبار و تجزیه و تحلیل آنها ، می تواند به آگاهی بخشی و هوشیاری جامعه نیز منجر شود.
آگاهی بخشی و اطلاع رسانی ،راهکار برون رفت از مشکلات
پس باید همه جانبه به انتشار اخبار مثبت و منفی نگاه کرد. این قلم، باور دارد که باید در مورد مباحث مختلف فرهنگی،سیاسی ،اجتماعی و اقتصادی و همچنین آسیب ها ی اجتماعی و مشکلات موجود در جامعه اطلاع رسانی کرد.
بنده حقیر روزنامه نگارم ، رسانه ام نشریات و پایگاه خبری ـ تحلیلی است و از طریق اخبار، گزارش، یادداشت ها، تحلیل ها و مصاحبه ها و با صاحب نظران می کوشم به رسالت حرفه‌ای و اجتماعی ام عمل کنم.
ایستادن در مقابل اطلاع رسانی و آگاهی بخشی به جامعه، راه مناسبی برای جلوگیری از مبتلا شدن جامعه به افسردگی و ناامیدی نیست.
اتفاقا باید در مورد مشکلات و مصائب آن قدر گفت و نوشت تا رفع معضلات تبدیل به مطالبه ای عمومی شود. برای نمونه اگر در برابر آلودگی های متنوع محیط زیست و رودخانه ها و منابع آبی مختلف سکوت کنیم آیا محیط زیست کشور و رودخانه ها و تالاب ها و… از آلودگی پاک می شود و یا آلوده نمی شوند؟
آیا اگر درباره ی مثلاً آلودگی هوای تهران و سایر شهرها و مناطق کشور سکوت کنیم، هوای تهران و شهرهای دیگر پاک می شود؟
آیا اگر درباره ی معضل زباله های سراوان رشت در گیلان و خطرات جدی و ویرانگر آن اطلاع رسانی نکنیم، معضل زباله های سراوان گیلان حل می شود؟
برخی می گفتند در مورد طلاق
اطلاع رسانی نکنید!!!!!
یادم هست چند سال پیش خبری در رسانه ها منتشر شد که از اعلام نکردن میزان طلاق حکایت می کرد. احتمالا مسئولان مربوطه تصور می کردند با این کار باعث کاهش طلاق در جامعه می شوند، اما این دیدگاه چقدر غیر کارشناسانه و چقدر کارشناسانه بوده است؟
وقتی چالش ها و مشکلات زوجین که منجر به جدایی و فروپاشی کانون خانواده می شود، همچنان سرجایش باقی است، منتشر نکردن آمار طلاق چه سودی می تواند داشته باشد؟
آیا با پاک کردن صورت مسئله،می توان مسئله را حل کرد؟
کارشناسان و صاحب نظران علوم ارتباطات و جامعه شناسان معتقدند، برای افزایش امید در جامعه باید ابتدا مشکلات، آسیب ها و کاستی ها را به دقت واکاوی کرد و در مرحله ی بعد برایشان راهکار یافت.
بر اساس مشاهدات عینی و بررسی های میدانی در پروسه ی کار رسانه ای که انجام دادم و می دهم، می توان اذعان کرد که بخش هایی از جامعه به شدت دچار ناامیدی و افسردگی شده است. این وظیفه تمام ارکان حاکمیتی و نهادهای مسئوول است که امکان بازگشت امید به زندگی و زیست شرافتمندانه را برای همه‌ی اقشار جامعه و بویژه اقشار آسیب‌پذیر‌ و در معرض خطر های مختلف و متنوع اعم از فقر،اعتیاد،بیکاری و مشکلات روزانه ی معیشتی و… را فراهم کنند.
سؤپیشینه را داغ بر پیشانی افراد
تا آخر عمر نکوبیم
آیا اگر شهروندی مرتکب اشتباهی شده باید تا پایان زندگی اش در آتش آن اشتباه بسوزد؟ متاسفانه در مواردی که کم هم نیستند این اتفاق رخ می دهد. برای بازگرداندن امید به جامعه، باید افراد زخم خورده و آسیب دیده را به روال عادی زندگی برگرداند. افرادی که بنا به دلایل مختلف دچار اشتباهات سهوی و یاعمدی شدند و براساس موازین قانونی هزینه و مجازات آن را تحمل کرده‌اند، نباید کاری کرد که این دسته از شهروندان جامعه از حقوق قانونی خود محروم گردند ،باید شرایط را طوری ساماندهی نمود تا این افراد نیز همانند سایر شهروندان از امید به زندگی شرافتمندانه برخوردار بشوند تا الام و درد هایشان التیام یابد .پس باید شرایط زیست انسانی را برای همه بلااستثنا فراهم شود.
همچنان که با ننوشتن و حرف نزدن درباره ی مشکلات مختلف، آسیب ها ی اجتماعی ومعضلات اقتصادی و… نمی توان آنان را حل کرد.
باید آن قدر نوشت و کار فرهنگی کرد تا معضلات جدی جامعه در ویترین قرار گیرند تا حساسیت عمومی را برانگیزند و تا مسئولان را به تحرک بیشتر وادارند.
با دست روی دست گذاشتن و سکوت و
مخفی کردن نقاط ضعف و مشکلات و همچنین با ترد برخی شهروندان و همنوعان و اعمال تبعیض و گسترش عادت بد اجتماعی و سیاسی خودی و غیرخودی، بنا به معیارهای غیر قانونی و غیر استاندارد، هیچ جامعه ای امیدوار نمی شود.