بدون ارتباط معقول با اقتصاد بینالملل توسعهی پایدار امری دست نایافتنی است
یارانه بگیر پروری اقتصاد ایران و افزایش ایجاد تقاضای یارانهبگیرپروری در کشور چاه ویلی است که تاکنون خسارات جبرانناپذیری بر جامعه ایران به طور همه جانبه وارد کرده و قطعاً ادامه دادن چنین مسیر نادرستی کشور را در شرایط بسیار سختی قرار داده و خواهد داد. بیش از ۳۶۰ هزار میلیارد تومان بودجه ی برای […]
یارانه بگیر پروری اقتصاد ایران و افزایش ایجاد تقاضای یارانهبگیرپروری در کشور چاه ویلی است که تاکنون خسارات جبرانناپذیری بر جامعه ایران به طور همه جانبه وارد کرده و قطعاً ادامه دادن چنین مسیر نادرستی کشور را در شرایط بسیار سختی قرار داده و خواهد داد.
بیش از ۳۶۰ هزار میلیارد تومان بودجه ی برای پرداخت یارانه های مستقیم و غیرمستقیم پیش بینی شده است این در شرایطی است که که دولت سیزدهم برای تامین این مبلغ با کسری بودجه ی شدیدی روبرو است.
دولت سیزدهم بایستی جهت گیری اصلی اقتصادی خود را از پرداخت یارانه و یارانه محوری به سوی سرمایهگذاری و ایجاد اشتغال ،برداشتن واقعی موانع تولید ،ممانعت از توزیع رانت و رقابت پذیرکردن بنگاهها و صادرات کالا و خدمات تغییر دهد، که به نظر می رسد دولت سیزدهم کمترین توجه را تاکنون در این دو سال اخیر به بحث سرمایه گذاری خارجی و داخلی و تولید ثروت و اشتغال و مهار تورم داشته است.واقعیت ها گواه این ادعا می باشد.
یارانه ها ،شاید در کوتاه مدت موجب رضایت اقشار آسیبپذیر شود ولی در میان مدت و دراز مدت با توجه به ایجاد تورم دو و سه رقمی ،نمی تواند هزینههای
خانوارهای آسیب پذیر را پوشش دهد و به ضد خودش تبدیل خواهد شد،
در سطح کلان نیز یارانهها با بلعیدن بودجههای هنگفت و خالی ماندن صندوق بودجههای عمرانی ،نه تنها کمکی به توسعه ی پایدار کشور نمی کند بلکه کشور را به سمت ویرانی زیرساخت های توسعه و پیشرفت نیز سوق
می دهد.
یارانهای کردن اقتصاد و ایجاد تقاضای یارانهای در کشور ،چاه ویلی است که قطعاً سرانجام خوشی برای اقتصاد ،سیاست،جامعه و فرهنگ کشور ندارد.
البته باید اذعان کرد ،یارانه ها از جمله ابزار های مهم اقتصادی برای حمایت از اقشار آسیبپذیر و فعالیت های تولیدی می باشد. ولی در ایران شوربختانه اقشار آسیبپذیر و یارانه بگیر به قدری بالا ست که عمده ی بودجه کشور را یارانهها می بلعند و دیگر ارقام درشتی برای سرمایهگذاری و ایجاد زیرساخت های توسعه ی پایدار و اشتغالزایی نمی ماند!!!!!.
صاحب نظران معتقدند ،تنها راه برون رفت از بن بست اقتصاد یارانهای و یارانه پرور ،جلب و جذب سرمایه گذاری داخلی و خارجی ،آشتی با اقتصادی بین الملل و روند جهانی شدن و پیوستن به فرآیند تجارت و اقتصاد جهانی و بکارگیری روش های شفاف ساز و استاندارد در مدیریت اقتصادی کشور یا به عبارتی حکمرانی مناسب می باشد.
علی کریمی پاشاکی__ روزنامه نگار
ارسال دیدگاه
مجموع دیدگاهها : 0در انتظار بررسی : 0انتشار یافته : 0