برای کسی که رواداری ،آستانه تحمل،مهربانی و صبر بدهکار اوست

یکسال از درگذشت تلخ و کمرشکن زنده یاد سید محمود دعایی گذشت.درگذشت چنین انسان وارسته ایی ، هر انسان نیک اندیش را هم ناراحت و هم شوکه می کرد .
مرد مهربان،آخوندی نیک گفتار،نیک رفتار ونیک پندار،ساده زیست،
بی ادعا،متواضع،ایراندوست و میهن پرست بدون دریافت یک ریال از خرانه ی دولت در تمام عمر و قانع به حقوق طلبگی در تمام عمر پر برکتش عطای این دنیای پر تلاطم و نارفیق را بر لقایش بخشید و رفت.

سید محمود دعایی، ملجاه و پناه بسیاری از رانده‌شدگان از تنگ نظری ها و تمامیت خواهی های بخشی از مناسبات قدرت در کشور بود.
با همه مهربان و صادق و صاف بود،دگراندیشان اعم از چپ های قدیمی از توده‌ای گرفته تا ملی گرایان جبهه ملی و نهضت آزادی و تا اصلاح طلبان دوره‌ی حاضر در وسعت نگاه و زندگی اجتماعی سید محمود دعایی حضور و وجود داشتند.
در جشن ها و عزای تمامی کسانی که این انسان بزرگوار آنان را به طریقی مستقیم و یا غیر مستقیم می شناخت، حضور انسانی و کریمانه و احترام آمیز داشت.
سید محمود دعایی،نمونه ای از آخوندهای خوب و دوست داشتنی روزگار همچون سید محمود طالقانی عزیز و…بود.
روایت های زیبا و دلنشین در زندگی پر معنا و مفهوم زنده یاد سید محمود دعایی وجود دارد که خیلی دلنشین است و واقعاً آخوند سید محمود دعایی دارای چنین خصلت های نیکویی بود که چنین
می گویند:
«در مراسم تشییع و تدفین هنرمند فقید مرحوم حسین محب اهری آقای محمود دعایی به شیوهٔ ی پسندیده و همیشگی خود در مراسم حضور یافته و بر پیکر این هنرمند فقید نماز خواند.
در مراسم تدفین غریبانهٔ «استاد محمدامین ریاحی» در بهشت‌زهرا، آقای دعایی بر پیکر آن استاد بزرگ و مظلوم که ۳۷ روز وزیر دولت بختیار بود و تا پایان عمر شریفش تاوان آن ایران‌ دوستی بی‌شائبه‌ را پرداخت، نماز گزارد.
نماز دعایی بر پیکر
شادروان« ادیب برومند»، از زعمای جبههٔ ملی که بر تابوتش پرچم شیروخورشیدنشان ایران بود. نماز آقای دعایی بر پیکر« پوری سلطانی»، همسر زنده یاد مرتضی کیوان توده‌ای معروف.
نمازش بر پیکر «عباس کیارستمی» .
نمازش بر پیکر «ابراهیم یزدی» .
حضور سید محمود دعایی، در مراسم بزرگداشت شخصیت‌های علمی و فرهنگی و هنری با هر مسلک و مرامی . به یاد
حضور نازنینش در روزنامهٔ اطلاعات که مقالات و اخبار بزرگان فرهنگ ایران را مستمراً منتشر کرده است. به یاد فحش‌هایی که سید محمود دعایی به همین دلایل خورده و دم برنیاورد.

کارنامه و اعتقادات آقای دعایی مشخص است؛ او از سابقون این وطن و انقلاب ۵۷ بود. از صمیمی ترین حواریان بنیان‌گذار جمهوری اسلامی و از وفاداران ثابت‌ قدم به رهبر کنونی ایران بود.
فدایی «بیت امام» و دوستار هاشمی رفسنجانی و «کاکا»یش سید محمد خاتمی بود. گوشت و پوست آقای دعایی با ایران پیوند خورده بود. یک سیاستمدار ایران دوست بود.

از سوی دیگر سیاست در ایران پتیاره و نامرد است. هتاک و اثیم و ناجوانمرد است. رحم و مروت ندارد. زمهریر سوزنده است. انصاف ندارد. عرصهٔ چشم‌های بسته و دهن‌های دریده است. وادی‌ سنگ‌های بسته و سگ‌های گشوده است…
در چنین افق کم فروغ ، فرزانه ای مانند «سیدمحمود دعایی» یک چراغ روشن بود. یک نشان برای سیاستی بود که روادار و اخلاق‌مدار و دارای آستانه ی تحمل بالا بود . یک نشان برای سیاستی بود که به فرهنگ و بزرگان فرهنگ ایران احترام می‌گذارد. کم توفیقی نیست که در چنین هوای بد سیاست‌زدهٔ ی عصبانی متعصب، هم بر اعتقادات و مسلک سیاسی‌ات پای بفشری و هم از مرام مطبوعاتی و منش سیاسی‌ات شمیم مدارا و مروت برآید. این مدارا و مروت قیمت دارد، محترم است. به همین دلیل بزرگان فرهنگ ایران از سید محمود دعایی به نیکی یاد می‌کنند.

«یاد و خاطره ی حجت‌الاسلام سید محمود دعایی عزیز جاودانه باد.»

علی کریمی پاشاکی__ روزنامه نگار