درس عبرتی که گرفته نمی شود / مدیریت بحرانی که وجود ندارد!

بامداد امروز برای چندین و چندمین بار در سال‌های اخیر، روستای امامزاده ابراهیم گیلان در تصاویری هولناک و آخرالزمانی دچار حریق شد و بیش از ۱۳۰ واحد مسکونی و تجاری به طور کامل در آتش سوختند.

روستای امامزاده ابراهیم شفت که به‌واسطه بافت چوبی، مستعد آتش‌سوزی است، انتظار می‌رفت که پس از آتش‌سوزی‌های هولناک چندین باره در این منطقه، فکر و تمهیدات اساسی برای جلوگیری از تکرار این وقایع و یا کاهش خسارت‌ها صورت گیرد، اما گویا درس عبرت گرفتن از اتفاقات، جایی در برنامه‌های مسئولان گیلان ندارد!

اگرچه اعلام شده که حریق از سیستم سیم کشی یک نانوایی آغاز و به ساختمان‌های مجاور سرایت کرده است، با این حال هنوز عمدی یا غیرعمدی بودن این آتش‌سوزی بزرگ مشخص نشده است.

همان‌گونه که گفته شد، این اولین آتش‌سوزی بزرگ در امامزاده ابراهیم نیست و شاید آخرین آن هم نباشد و این منطقه در سال‌های گذشته نیز طعمه حریق شده است.

در سال ۹۲، بیش از ۴۰ باب مغازه و ۵۰ واحد مسکونی دچار حریق شد و یک نفر جان باخت. در سال ۹۶ هم ۹ باب مغازه و ۷ منزل مسکونی در امامزاده ابراهیم در آتش سوخت.

جالب توجه و البته تاسف‌بار آن است که در سال ۹۶، فرماندار وقت شهرستان شفت، بدون پاسخگویی در خصوص کم‌کاری‌های صورت گرفته و عدم وجود امکانات کافی برای مهار آتش، مردم و رسانه‌ها را خطاب قرار داده و گفته بود: «انتظار داریم از استفاده ابزاری از هر حادثه و رخدادی به عنوان وسیله ای برای حاشیه سازی های بی مورد و ضعیف نشان دادن عملکرد خدمتگزاران مردم، خودداری و مسئولان همراه و در کنار مردم دانسته شوند.»

اگر در همان زمان با کم‌کاری‌های این «خدمتگزاران مردم» برخورد صورت می‌گرفت، شاید امروز شاهد خاکستر شدن ده ها واحد مسکونی و تجاری در آن منطقه نمی‌بودیم.

با وجود مستعد بودن این روستای تاریخی و گردشگرپذیر برای آتش‌سوزی، با این حال عدم وجود ایستگاه آتش‌‎نشانی مجهز در این منطقه علی‌رغم وعده‌هایی که هر بار پس از هر آتش‌سوزی داده شده است، ابهامی است که باید به آن پاسخ داده شود.

همین عدم وجود تجهیزات اطفای حریق در این روستای توریستی باعث شد تا نیروهای آتش‌نشانی از شفت، احمدسرگوراب، نصیرمحله، رشت و فومن برای اطفاء حریق اعزام شوند و تا به آن جا برسند، کار از کار گذشته و بیش از ۱۳۰ واحد در آتش سوختند و خاکستر شدند.

از سویی دیگر مشخص نیست مدیریت بحران استانداری گیلان تاکنون چه اقداماتی برای کاهش خطر آتش‌سوزی در چنین مناطقی انجام داده است؟ آیا اساسا به فکر این موضوع افتاده‌اند؟ آیا خود را در قبال آن روستانشینی که در کمتر از چند دقیقه، تمام زندگی‌اش خاکستر شد، مسئول می‌دانند؟

چرا گیلان با جنگل‌های هیرکانی که هرچند وقت یکبار در آتش می‌سوزند، باید از بالگرد اطفای حریق محروم باشد؟ مگر می‌شود هر چند سال یک بار شاهد آتش‌سوزی بزرگ و گسترده در یک منطقه باشیم اما هیچ تمهیداتی از جمله حمایت از دهیاری برای خرید کپسول‌های آتش‌نشانی و الزام به نصب آن‌ها توسط مردم برای جلوگیری از تکرار آن اندیشیده نشود؟!

به نظر می‌رسد بزرگ‌ترین مشکل استان گیلان، عدم توجه به شایسته‌گزینی و بکارگیری افرادی است که نه تجربه و نه تخصص لازم برای آن مسئولیت را ندارد و تلخ‌تر آن است که علی‌رغم هشدارهایی که بارها کارشناسان و دلسوزان و رسانه‌ها در این خصوص می‌دهند، اما گوش شنوایی نیست.

گیل خبر پیش از این نسبت به لزوم تجدیدنظر در خصوص مدیرکل مدیریت بحران استانداری گیلان هشدار داده بود؛ هشداری که بحران‌های ماه‌های اخیر، حقانیت آن را ثابت کرده است، اما همچنان گویا برنامه‌‎ای برای جلوگیری از خسارت‌های بیشتر به استان وجود ندارد.