دیپلماسی در اختیار اقتصاد

حکمرانی اقتصادی شامل سیاست‌ها، قوانین، تصمیم‌گیری‌ها و تدابیر مختلفی است که توسط دولت یا سازمان‌های مرتبط با اقتصاد به منظور تنظیم و رشد اقتصادی اقدام می‌گردد. در این شرایط است که هدف اصلی حکمرانی اقتصادی بهبود شرایط اقتصادی، افزایش رفاه عمومی و تعادل اقتصادی است.
و همچنین در حکمرانی دیپلماسی به معنای مدیریت و اجرای امور مرتبط با روابط بین‌المللی یک کشور است. این شامل تصمیم‌گیری‌ها، ارتباطات، مذاکرات و اقداماتی است که یک دولت به منظور حفظ و تقویت منافع ملی و روابط خارجی خود انجام می‌دهد. حکمرانی دیپلماسی شامل تعیین سیاست‌های خارجی، ارسال سفرا و نمایندگان به سفارتخانه‌ها و سازمان‌های بین‌المللی، مشارکت در سازمان‌ها و کنفرانس‌های بین‌المللی، مدیریت بحران‌ها و مناقشات بین‌المللی و ایجاد توافقات و معاهدات بین‌المللی می‌شود. هدف اصلی حکمرانی دیپلماسی تقویت امنیت و منافع کشور در سطح جهانی و حفظ صلح و استقرار روابط مثبت با دیگر کشورها است.
در اینجا هست که دیپلماسی در خدمت اقتصاد و منافع ملی است. در این یادداشت نگاهی به دو پیمان شانگهای و بریکس خواهیم داشت و از زاویه‌های دیگر نگاه می‌کنیم.
پیوستن ایران به سازمان همکاری شانگهای (SCO) و همچنین به گروه بریکس (BRICS) می‌تواند برای ایران فرصت‌ها و چالش‌های مختلفی ایجاد کند. اما برای ارزیابی دقیق تاثیرات این پیوستن، باید به عوامل متعددی توجه کرد.
تحریم‌های بین‌المللی به‌شدت تاثیرگذار بر اقتصاد ایران بوده‌اند. پیوستن به سازمان‌هایی مانند SCO یا BRICS  می‌تواند ایران را در تعامل‌های بین‌المللی تقویت کرده و فشار روی تحریم‌ها را کاهش دهد. با این حال، این مساله نیاز به مذاکرات و توافقات بین‌المللی دارد که ممکن است پیچیده باشد. پیوستن به SCO یا BRICS می‌تواند به ایران دسترسی به بازارهای جدید و همچنین تجارت بین‌المللی را گسترش دهد. این ممکن است به رشد اقتصادی کمک کند. این پیوستن می‌تواند ایران را به یک بازیکن بزرگ‌تر در سیاست خارجی منطقه و جهان تبدیل کند و در موضوعاتی مانند امنیت منطقه‌ای و مذاکرات هسته‌ای نقش مهمی ایفا کند. ایران نیاز به پیوستن به FATF دارد تا مشکلات مالی بین‌المللی خود را حل کند. پیوستن به SCO یا BRICS می‌تواند نقشی در تعامل با FATF و تاثیر بر تصمیمات آن داشته باشد، اما این توافقات ممکن است پیچیده باشند و زمان ببرد. در کل، تاثیرات پیوستن ایران به سازمان‌های بین‌المللی متنوعی دارد و نیاز به بررسی دقیق‌تر و مذاکرات برای ارزیابی دقیق‌تر دارد. همچنین، توجه به جوانب سیاسی، اقتصادی و امنیتی این مساله ضروری است.
چین و هند به عنوان دوستان کلیدی در منطقه و جهان، تاریخچه‌های طولانی در تجارت و تعامل‌های اقتصادی با ایران دارند و ممکن است به توسعه مناسبات اقتصادی با ایران و سرمایه‌گذاری در کشور شما علاقه داشته باشند. اما تحریم‌های بین‌المللی علیه ایران تاثیری بر تعاملات اقتصادی آن کشور با دیگر کشورها داشته و دارند.
با وجود تحریم‌ها، چین و هند در گذشته نیز با ایران تجارت کرده و سرمایه‌گذاری‌هایی در این کشور انجام داده‌اند. همچنین، این کشورها ممکن است تلاش کنند تا روابط اقتصادی خود با ایران را توسعه دهند و در زمینه‌های مختلف مانند نفت و گاز، معادن، صنایع خودروسازی و تجهیزات انرژی تجارت و سرمایه‌گذاری کنند.
با این حال، تصمیم‌گیری این کشورها برای توسعه مناسبات اقتصادی با ایران ممکن است به عوامل متعددی بستگی داشته باشد، از جمله تعاملات سیاسی و اقتصادی بین‌المللی، تاثیرات تحریم‌ها بر دیگر تجارت‌ها و روابط بین‌المللی و منافع ملی خود. این کشورها معمولا تصمیمات خود را بر اساس مصلحت ملی و منافع اقتصادی خود اتخاذ می‌کنند.
ایران می‌تواند از پیمان‌ها و توافقات بین‌المللی مانند پیوستن به سازمان همکاری شانگهای (SCO) یا گروه بریکس (BRICS) به منظور فشار بر امریکا استفاده کند، اما این کار ممکن است به تنش‌های بین‌المللی منجر شود و نیاز به استفاده هوشمندانه از این ابزارها دارد. در ادامه چند راهکار کلی برای این منظور ذکر شده است:
ایران می‌تواند با دیگر کشورها که علاقه به مقابله با تحریم‌های امریکا دارند، همکاری کند. این همکاری می‌تواند توافق‌های تجاری، تبادل فناوری و توسعه اقتصادی مشترک را شامل شود تا فشار بر امریکا افزایش یابد. ایران می‌تواند تجارت خود با کشورهایی مانند چین، هند و روسیه را تقویت کند و از تجربیات موفق در این زمینه‌ها بهره‌برداری کند. این می‌تواند به توسعه اقتصادی ایران کمک و در عوض، توانایی ایران در مذاکرات بین‌المللی را تقویت کند.
ایران می‌تواند در پیمان‌ها و توافقات بین‌المللی با دیگر کشورها تجربیات خود را در زمینه‌های مورد نیاز به اشتراک بگذارد و از تجربیات دیگران نیز بهره‌برداری کند. این تبادل اطلاعات می‌تواند به تقویت موقعیت ایران در مذاکرات بین‌المللی کمک کند. همچنین ایران می‌تواند تنها یا به همراه دیگر کشورها به مذاکرات مستقیم با امریکا پرداخته و تلاش کند تا از طریق مذاکرات، توافق‌هایی که تحریم‌ها را کاهش دهند یا برطرف کنند را به دست آورند. در همه موارد، توانایی ایران در ایجاد تغییر در روابط بین‌المللی و تاثیرگذاری بر سیاست‌های امریکا بستگی به توانایی دیپلماتیک و همکاری با سایر کشورها دارد. همچنین تاکتیک‌ها و راهبردهای اقتصادی و سیاسی مورد استفاده نیاز به توجه به شرایط فعلی جهانی و منطقه‌ای دارد. ایران زمانی می‌تواند از پیوستن به سازمان‌ها و گروه‌های بین‌المللی بهره ببرد که بازی‌گردان اقتصادی خود را در دستان بخش خصوصی بگذارد و در تمام سفرهای مقامات خود بخش خصوصی واقعی را همراه خود داشته باشد و فضای اقتصادی را جهت سرمایه‌گذاری کشور‌های طرف معاهده در ایران فراهم نماید و نگذارد برخی قوانین و رفتار سلیقه‌ای جلوی ورود سرمایه را بگیرد و همچنین هاب منطقه‌ای این معاهدات بشود.
در این بزنگاه است که می‌تواند فشار تحریم‌ها را کاهش دهد و به جای تمرکز صرف بر مانور سیاسی تمرکز خود را در بهره‌وری اقتصادی بگذارد.
ایجاد سوییف کشورهای متعهد در این پیمان‌ها نیز می‌تواند بسیار کمک نماید.