ما خبرنگاران خیلی خوشبختیم! (یادداشت)

اختصاصی حکایت گیلان | ابوالفضل رضائی»

ما خوشبخت ترین اهالی این کره زمین هستیم با بهترین امکانات رفاهی و با بسترسازی مناسب از امنیت شغلی واقعیتش خیلی ها به ما حسادت می کنند.
تقویم رسمی پر شده برای قدردانی و گرامیداشت همه شغل ها، فعالان و مراتبا سیاست های توسعه ای و حمایتی دستگاههای اجرایی و نظارتی هم به صف شده اند برای توجهات و تبلیغات آن.

مثلا در هفته بهداشت و سلامت همه سازمان ها و وزارت خانه ها موضوعی با برگزاری نشست ها و همایش ها برای پاسداشت این روز مبارک برای خودشان لوح تقدیر می دهند و ما برایشان عکس و کلیپ تهیه می کنیم، در هفته قوه قضاییه هم دستگاه قضاوت ما برای عدالت گستری و پویش های خستگی ناپذیرش در کاهش پرونده های قضایی و توزیع مساوات و برابری برای ولی نعمتان خود گزارش عملکرد ارائه می دهند و ما خبرنگاران و جامعه روزنامه نگاری بدون هیچ دغدغه و اضطرابی از برخوردهای احتمالی که در جهان خارج از مام وطن با همکارانمان میشود به نقد و نظر در تاریکخانه های فساد و رانت و مراکز قدرت می پردازند و یا در هفته دولت وزارتخانه ها و دستگاههای دولتی پروژه های که در طول سال برای ملت همیشه در صحنه و قدرتمند ما طرح ریزی و خدمت رسانی کرده اند برای سمع و نظر و پردازش می پردازند و ما با نقادی و مطالبه گری خود راه را بر توسعه بیشتر و حکمرانی خوب هموار می کنیم.
علاوه بر این روزهایی هم اختصاص داده اند که اگر نبود هم؛ عذر و تقصیری هم در بر نداشت مثل روز کارآفرینی، روز تشکل های مردم نهاد و یا روز خبرنگار و ما چقدر شاکریم.
سازمان های غیردولتی جهانی مثل فدراسیون بین المللی روزنامه نگاران و گزارشگران بدون مرز به حال و روز ما غبطه می خورند؛ پیامدهایش هم که خالی از لطف نیست، ما قدرت اول منطقه ای هستیم و با سازماندهی و قدرت رسانه ای و با در اختیار داشتن نیروی انسانی کارآزموده رسانه ای و تحلیلی چنان از ظرفیت سازی برای دیپلماسی فرهنگی و ایدئولوژیک پرسمان قدرت را بر خط دهی سیاسی جاری جهانی اهمال کرده ایم که وزارت خارجه ما دیگر غصه ای برای پیشبرد اهداف چند ضلعی ترسیمی ندارد!
حالا مفتخریم در روزی که خبرنگار ایرانی به دست طالبان شهید شد و کسانی انها را جنبش اصیل منطقه خواندند و حقابه ایران از هیرمند را هم نمی دهند از خبرنگاری سخن بگوییم و یا در مقابل خبرنگارانی تحلیلگر و توانمند و منصف که کم هم نیستند یا خانه نشین هستند و یا زندانی و مهمتر با جمعی هم روبه رو هستیم که شبیه کارمندهای روابط عمومی که خالی از محتوا و نقد و نظر که بعضا در تنظیم ساده یک خبر عاجزند اما به دلیل همان تعاملی که با روابط عمومی ها دارند و عملا صاحبان روز خبرنگار محسوب می شوند.
در یک فضای مملو از توانمندی، اختیار و چتر حمایتی بر ما که نه دغدغه معشیت هست و نه محدودیت هر سال در هفدهمین روز ماه مرداد در گرم ترین روزهای سال در برابر تابش خورشید و دست های نوازشگر سیاستگذاران فرهنگی و مدیران کشور با دریافت یک کارت هدیه ۵۰۰ هزار تومانی به خاطره می رویم تا یک ۱۷ مردادی دیگر و یک قدردانی باشکوه!.