همه فدای ایران

سرنوشت هر جنگی را در نهابت موازنه میان توان نظامی، اقتصادی، سیاسی و فرهنگی دو طرف تعیین می‌کند. توان نظامی و اقتصادی را نمی‌توان در کوتاه‌مدت تغییر چندانی داد مگر از طریق سیاست و به دست آوردن متحدین جدید.

ولی توان فرهنگی و سیاسی حتی در کوتاه‌مدت نیز قابل‌احیا است. جلب حمایت‌های داخلی و داشتن رسانه قدرتمند و بسیج همه نیروهایی که دلشان برای وطن می‌سوزد و ایجاد توافق‌های سیاسی داخلی و بین‌المللی بسیار کارآمد است.

واقعیت این است که وضعیت رسانه‌های رسمی ما در شأن و‌ اندازه ورود به این چالش بزرگ نبود و اکنون هم که چند روز از آغاز جنگ می‌گذرد، اثرگذاری مورد انتظار را ندارند؛ گویی که اصرار دارند که جمع محدودی با ذهنیت‌های نادرست و معیوب را پرچمدار این جنگ معرفی کنند. جنگی که ظرفیت مناسبی برای تبدیل شدن به جنگ میهنی دارد تا مردم ایران یک بار دیگر مزه اتحاد را بچشند.

آنان که جنگ تحمیلی را به یاد دارند، به‌خوبی می‌دانند که چگونه جبهه تبدیل به رنگین‌کمانی از همه اقوام و ‌گروه‌ها و نحله‌های فکری بود. البته، امروز جبهه‌ای که نیروهای پیاده و داوطلبان رزمنده به معنای گذشته را شاهد باشد نداریم، ولی این رنگین‌کمان می‌تواند در همه عرصه‌ها خود را بروز دهد و مهم‌ترین آنها حوزه‌های رسانه، فرهنگ، سیاست، آموزش و اقدامات داوطلبانه در کمک به مردم است.

برنامه‌ریزی برای تحقق این اهداف طبعاً باید از دولت و‌ حکومت آغاز شود. ولی شهروندان هم می‌توانند در حد وسع و توانایی خود آستین‌ها را بالا بزنند و در جهت ارتقای معنای این جنگ گام بردارند.

البته، برخی حوزه‌ها هست که کاملاً در اختیار حکومت و دولت است. از جمله، تدوین سیاست خارجی و راهبرد صحیح در مواجهه با این مسئله در انحصار حکومت است. مواضع روز گذشته وزیر امورخارجه در این مورد روشن و گویا و قابل دفاع است.