توافق برد_برد بهتر از ادامه ی تحریم ها و افزایش غنی سازی

در اوائل سال ۱۳۹۲ دکتر روحانی در جمع دانشجویان گفت” آمریکا کدخدای ده است با آمریکا ببندیم راحت‌تریم”.
روحانی در نظر داشت که مستقیم با رئیس دولت آمریکا گفت و گوو صحبت کند؛ زیرا که در این سالها هر کجا که آمریکا در مذاکرات پشت پرده و مذاکرات مستقیم راضی نبود دیگر قدرت ها وکشورهای جهان نیز برای ما کاری نکردند.
نمونه بارز آن راه اندازی کانال مالی برای پشتیبانی تجارت با ایران موسوم به «اینستکس” بود که توسط انگلستان، فرانسه و آلمان بعنوان سه کشور قدرتمند اروپایی راه اندازی شد؛اما چون آمریکا راضی نبود پس از چند سال تقریبا این کانال هیچ دستاوردی برای ایران نداشت.
رئیس جمهور در همان اردی بهشت ۱۳۹۲ مذاکره مقتدرانه مستقیم با آمریکارا به این دلیل مهم تر می دانست که از نگاه وی “بسیاری از اروپایی ها سهم دلالی می خواهند اما آمریکایی ها به قول معروف همه کاره هستند ،پس اگر با آمریکا یی ها ببندیم راحت تر هستیم تا اینکه به سراغ اروپایی ها و یا دیگر واسطه ها و یا دلال های دیگر برویم.”
وقتی به قول رئیس جمهور “با کدخدا نمی بندی” ظلم بر شما مضاعف می شود و دیگران هم کاری برایت نمی کنند.مصداق بارز دیگر آن فروش بنزین ایران توسط آمریکاست.آمریکا ده‌ها میلیون دلار بنزین ایران را فروخت و سخنگوی وزارت دادگستری ایالات متحده اعلام کرد “فروش بیش از یک میلیون بشکه سوخت مصادره‌ای ایران به پایان رسیده و عواید آن به بنیاد قربانیان تروریسم در آمریکا خواهد رسید و یک نفتکش دیگر که چندی پیش توقیف‌ شده و حامل نفت ایران است نیز در راه رسیدن به بنادر آمریکاست.”
ما به دلیل توافق “برجام” دیگر تحت تحریم های سازمان ملل قرار نداریم اما چون برخی تندرو در آمریکا ازاین توافق راضی نیستند کاری به سازمان ملل و دهها کشور عضو ندارد و به تنهایی ما را تحریم می کند وتحریم پشت تحریم. بنزین ما که برای کشور ما حکم یک کالای استراتژیک و مرتبط با امنیت ملی دارد به سادگی توسط آمریکا مصادره می شود و کشورهای جهان این دزدی دریایی را تماشا می کنندو اعلام موضع نمی کنند.
اگردر جهان قدرت کافی نداشته باشید، آمریکا به شما زور می گوید وشما نیز باید هزینه های زیادی برای این زورگویی پرداخت کنید.
بر اساس انتشار برخی آمارهای غیر رسمی،ایران بعد از گروگان گیری کارکنان سفارت امریکا تا قبل از توافق نامه برجام، حداقل یک تریلیون دلار زیان و ضرر مالی کرده است.

هم اکنون نیز کار به جایی رسیده است که حتی حق رای ایران در سازمان ملل را نیز تعلیق می کنند. چندی پیش بود که به دنبال بدهی ۱۶ میلیون دلاری ایران در پرداخت حق عضویت در سازمان ملل ، دبیر کل سازمان ملل در نامه ای اعلام کرد “ایران به همراه ۹ کشور دیگرکه غالبا کشورهای فقیر آفریقایی هستند حق رای در مجمع عمومی ملل متحد نخواهند داشت.” نکته تلخ قصه اینجاست که ایران می خواهد بدهی خود راپرداخت کند اما به دلیل تحریم های ظالمانه ی آمریکا نمی تواند منابع مالی خود را جابجا کند.
توافق برد_برد بهتر از ادامه تحریم های ظالمانه و افزایش غنی سازی

حال ما دوباره می خواهیم با برجام با آمریکا ادامه دهیم .
برای همه روشن است که آمریکا هم از برجام بیرون رفت و هم میز مذاکره را ترک کرد و ابتدا باید او گام های برگشت به برجام را تسهیل کند وبه تعهداتش ذیل برجام عمل کند و در ابتدا تحریم های ظالمانه وضع شده را از بین ببرد تا بتوان این توافق برد _برد را زنده نگهداشت.
اما در روایت غیر منطقی آمریکایی ها قصه کاملا برعکس است و وزیر امور خارجه آمریکا از ایران خواسته است «اگر نسبت به حفظ برجام جدی است، فعالیت‌های خود را متوقف کند و بدون فوت وقت به تعهداتش ذیل برجام بازگردد.»
علی ایحال،این قلم باور دارد که اولاً باید دولت جدید آمریکا به توافق برجام و قانون برگردد و این در خواست ایران کاملاً منطقی می باشد و همچنین تحریم های وضع شده توسط دونالد ترامپ را بردارند تا عملاً فرآیند گفت و گو بین دولت های ایران و آمریکا شکل بگیرد،یعنی تحریم ها لغو گردد و فرآیند افزایش غنی سازی نیز متوقف شود.در سایه عمل همه جانبه به توافق مهم برجام می توان توافق کرد و رابطه دو دولت روندی معمولی به خود بگیرد تا احتمالا در آینده تفاهم ها را بیشتر کند.
در این شرایط با توجه به همراهی اروپاییان با آمریکا و کم توجهی آنها به منافع ملی ما و باتوجه به اینکه آمریکا هم در موارد زیادی که برخی مصداق های آن در این یادداشت آمده است به ما زور می گوید؛ باید تدبیری اندیشید تا از زورگویی های آمریکا کاسته شود.
علی کریمی پاشاکی__ روزنامه‌نگار