ام البنین فتوحی | دیارمیرزا، استان گیلان؛ مشاهیر و مفاخر ادبی و هنری بسیاری دارد که برخی در زادگاه و برخی خارج از استان و کشور زندگی می‌کنند اما بیشتر آنان که امیدواریم عمرشان دراز باد، قلبا دوست دارند که در خاک آبا و اجدادی خود آرام بگیرند.
همانطور که سال گذشته شاعر نامی و حافظ معاصر ایران زمین، استاد هوشنگ ابتهاج بنا به وصیت خود، در زادگاهش رشت مدفون شد.

در آن زمان و در اثنای مراسم خاکسپاری، فرهنگ دوستان استان از مسئولان ذی ربط خواستند که قطعه‌ای را در رشت برای اساتید بزرگ و نامی این خطه در نظر بگیرند.

اما گوشی برای شنیدن و نظرات این افراد نبود و شاهد ماجراهای تعیین مکان مناسب برای استاد سایه بودیم و بلاخره بعد از کش و قوس فراوان، گوشه‌ای از باغ محتشم به عنوان آرامگاه ابدی هوشنگ ابتهاج انتخاب گردید.

در طلیعه سال جدید، غم بزرگ دیگری بر پیکر فرهنگ و هنر کشور نشست و آن از دست دادن پدر ویراستاری کشور استاد احمد سمیعی بود. پیکر ایشان هم بنا بر وصیتی که داشتند به زادگاهش رشت انتقال یافت.

اینجا بود که ماجرایی برای تعیین مکان مناسب جهت خانه ابدی این استاد بزرگ و نامی به وجود آمد. به طوری که مراسم تشییع انجام شد اما تدفین پیکر پس از دو ساعت تاخیر صورت گرفت. علت تاخیر هم‌ عدم مدیریت درست در تعیین مکان مناسب برای تدفین بود و خانواده استاد از مکان انتخاب شده که در گوشه پارکینگ تالار مرکزی رشت بود، اعلام نارضایتی کردند و مسئولان در دقیقه ۹۰ برای کسب رضایت خانواده آن مرحوم، ناچار شدند تا نقطه‌ای دیگر از محوطه تالار مرکزی رشت را برای تدفین انتخاب کنند.
حال موضوع اصلی این است که چرا کسی به حرف بزرگان فرهنگ و هنر استان گوش نمی‌دهد و هر بار که چهره فرهیخته‌ای را از دست میدهیم مسئولان کاسه چه کنم چه کنم به دست میگیرند که پیکر را در کجای شهر به خاک بسپارند.
قافله عمر هر انسانی روزی به مقصد مرگ می‌رسد و این مقصد هر قشری از جمله فرهیختگان و نامداران را در بر می‌گیرد پس رخدادی غیرمنتظره‌ای در کار نیست که هر بار فوت چهره‌ها و مشاهیر گیلانی و علی الخصوص رشتی دچار چالش خاکسپاری شویم. پس بهتر است پیش از آنکه رشت به شهر قبرستان‌های پراکنده تبدیل شود مکانی را در خور شان و منزلت بزرگان تعیین شود تا در آینده گردشگرانی که به رشت می‌آیند برای حضور بر سر مزار این بزرگان سرگردان خیابانهای تنگ و شلوغ رشت نشوند.