جناب آقای رئیس جمهور ،کمر ما زیر فشار تورم، گرانی و تبعیض خم شد، اما شما ندیدید…

علی کریمی پاشاکی_روزنامه نگار__رئیس جمهور محترم و معاون اول رئیس جمهور در سخنان اخیر خود بار‌ها به مشکلات کشور اشاره کردو گفته”نگذاشتیم مردم زیر فشار تحریم ها کمر خم کنند”.رئیس جمهور نیز چند روز پیش جملاتی مشابه را تکرار کرده است.او در جلسه ی هیات دولت و در سفرهای استانی گفته بود” زندگی مردم سخت شد ولی صف نبستند”.

چرا رئیس جمهور و معاون بزرگوارشان صف های طولانی و کمرهای خمیده ما را ندیدند و نمی بینند؟
تاریخ می گوید گاهی طول می کشد برخی مسئولان صدای شکستن استخوان ها را در جامعه بشنوند.آنقدر که دیگر خیلی دیر می شود و کاری از کسی ساخته نیست. تاریخ مصداق این موضوع را کم نداشته است.

کمر ما وقتی شکست که از بی تدبیری  وبی برنامه گی ، بی منطقی و فرصت سوزی های پی درپی و حسرت یک روز آرامش پايدار جانمان به لب رسید. هیچ شعله ای برای رفاه و امید به آینده خود روشن ندیدیم و نمی بینیم.

کمر ما وقتی شکست که از خجالت در ناتوانی تهیه یک کیلو گوشت و شرمساری آن نزد خانواده، ناچار شدیم با معیشت حداقلی سر می کنیم ، غم و غصه بخوریم و تحمل کنیم.گرسنگی مسئله ی کمی نیست.
بسیاری از ما سالهاست تشنه و گرسنه ایم و در صف برخی کالاها و اجناس ساعت ها به انتظار می ایستیم.
کمرما وقتی خم شد که نماینده ای درمجلس شورای اسلامی گفت:
“در حوزه انتخابیه ام زنی به خاطر تامین آب آشامیدنی برای فرزندانش با مردی تن فروشی و سپس خود کشی کرده است”.

کمر ما وقتی شکست که درهای بسته دنیا بر روی ما دو قفله شد و ما زندگی نجیبانه ای با فقر آغاز کردیم.طبقه متوسط لاغر و لاغرتر شد و نابرابری ها بیشتر شد.
در دو دهه گذشته هند و چین بیش ۵۰۰ میلیون نفر را به طبقه متوسط خود اضافه کردند، اما در همین مدت نابرابری طبقاتی کشور ما به شکاف طبقاتی منجر شد.خانواده های زیادی هستند که تمام فرزندان آنها، بیکارند. بیشتر آنها دانشگاه رفته اند و حتی تشکیل خانواده داده اند اما در تامین معیشت خود درمانده اند.
تولید کشور از نفس افتاده و جان تولید گرفته شده است.طبقه ی‌ متوسط به سطح پایین جامعه سقوط کرده است و کارگران بسیاری بیکار شده اند.

کمر ما وقتی خم شد که کولبری شد سقف آرزوهایمان.کمرهایمان را در کوه و دره و بیابان خم کردیم و کولبری آغاز شد. نه تنها مردها وحتی زن های ما بارهای سنگین را بر پشت خمیده خود حمل می کردند و کمر که هیچ بلکه جانشان را کف دست هایشان می گذارند تا لقمه ای نان حاصل گردد.

کمر ما وقتی خم شد که ناچار شدیم در صف های طولانی ابتدائی ترین نیازهای معیشتی خود مانند گوشت یخ‌زده وارداتی آنچنانی وروغن خوراکی و… ساعت ها بایستیم.
چطور است که رئیس جمهور محترم و ‌معاون اول ایشان و…این صف های طولانی ما را ندیده و نمی بینند!!؟.
اکنون چند ماه هست که یک گوشت قرمز و برخی موارد گوشت مرغ ماشینی ،روغن خوراکی معمولی و…هم به سختی هم با نرخ های کمرشکن در دسترس ما قرار می گیرد.حتی بسیاری از ما قادر به خرید آن هم ديگر نیستیم و به طور کلی بی خیال کمبود آن شده‌ایم. ساعت ها در صف برخی مواد غذایی و….
می ایستیم ، کمرمان خم می شود اما كاري از دستمان بر نمي آيد.

کمر ما وقتی شکست که دلار سر به فلک کشید و کنترل آن از دست دولت خارج شد. اگر چه عده ای بر این باورند که اتفاقا کنترل دلار به خوبی دست دولت است و دولت در بالا نگه داشتن آن نقش دارد. وقتي دلار كنترل
نمي شود، از گرانی های سرسام آورش، زندگی بر سر ما خراب می شود و نان شب را هم از نانوایی ها نسیه مي گيريم.
خط فقر دورقمی شده است و بسیاری از ما اگر در خیل بیکاران نباشیم تازه درآمد ماهانه مان حتی یک سوم این رقم خط فقر هم نیست.

کمر ما وقتی خم شد که پیشرفت و توسعه همین کشورهای همسایه که تا دیروز سرزمینی برهوت بودند را مي بينم و از حسرت به حال خود می گرییم. عده ای معتقدند ،خواه ناخواه جنگ آینده مبتنی بر هوش مصنوعی خواهد بود.پیشرفت آینده کشورها بر اساس انرژی های خورشیدی و تجدید پذیر، تشکیلات عظیم و قدرتمند IT  و توانمندی بیشتر نهادهای مدنی خواهد بود.برای رسیدن به این سطح از توسعه ، باید انسان های بزرگی سرکار باشند ؛ نه برخی مسئولانی که اساسا درک درستی از جهانی شدن ندارند.

کمر ما وقتی خم شد که خود در گرانی و تورم ماتم زده بودیم و از طرفی خبرهاي اختلاس و دزدي در جامعه سنگینی این ماتم را دو چندان کرده بود.سلطان هایی که دارایی های کشور را به تاراج می بردند.یکی سلطان قند و شکر؛یکی هم سلطان سکه و ارز، دیگری چای دبش و آن دیگر سلطان کالای…

علی ایحال ،حال جامعه به هیچ عنوان خوب نیست، جناب رئیس جمهور و معاون اول بزرگوار ؛  با سخنان نادرست خود نمک بر زخم ما نپاشید.صف های ما را ببینید .
کمر شکسته ما را ببینید  و نگویید “نگذاشتیم مردم زیر فشار تحریم ها کمر خم کنند”.