صف آرایی نوروز و بلوای ۱۴۰۱ | هیچ چیزمان شبیه قبل نیست حتی نوروز !

یادداشتی از مدیرمسئول رامیز دانشور

نوروز ۱۴۰۲ سرانجام پس از پیچ و خم فراوان از دل حوادث مختلف سال ۱۴۰۱ خود را از راه رساند تا هم جان تازه ای به طبیعت بدمد و هم مرحمی بر دل های رنجور جامعه باشد.

عمق تلخی حوادث مغموم کننده در سال ۱۴۰۱ تا جایی کام مردم را به تلخی کشید که حتی با گذشت زمان به وضوح تاثیرات آن در احوال عمومی جامعه قابل مشاهده است.

تا جایی که نوروز باستانی هم نتوانست با آن همه عظمت و پشتوانه تاریخی با رنگ ها و جلوه های زیبا که خود در دامان طبیعت خلق میکند ، غم حوادث ناگوار سال ۱۴۰۱ را از اعماق وجودی جامعه بشورد.

عواملی چون شرایط نابسمان اقتصادی تهدید معیشت مردم ، گرانی افسار گسیخته تشدید افزایش دامنه فساد در بخش های مختلف حاکمیت و دولت بی توجهی به انباشت مطالبات سیاسی و اجتماعی اقشار مختلف ،

کشور را به آستانه سر ریز صبر خود نزدیک کرد تا انجا که حادثه مرگ مهسا امینی در کوران اقدامات و برخورد های ناخوشایند گشت ارشاد منجر به آغاز اعتراضات سراسری مردم با انگیزه های سیاسی اجتماعی و اقتصادی در ابعاد مختلف شد.

که متاسفانه تحت عوامل مختلف در نهایت اعتراضات مدنی مردم خیلی زود رنگ خشونت و خون به خود گرفت و داغ از دست رفتن ده ها جوان بیگناه به دل نه تنها خانواده ی انان بلکه بر دل تک تک هر آنکس که دل در گرو خاک و وطن و کشور دارد نشاند.

داغی که نوروز و سال نو هم نتوانست از شدت و حدت آن بکاهد و گویی فقط این رنگ رخسار جامعه است که به بهانه نوروز تغییر پیدا کرده و خبری از شادابی و نشاط و سرخوشی بی حد و وصف فرا رسیدن نوروز در بطن جامعه نیست.

نوروز ۱۴۰۲ نشان داد حَوِّلْ حَالَنَا إِلَی أَحْسَنِ الْحَالِ تنها با فرا رسیدن سال نو محقق نمیشود بلکه این حکمرانان و تصمیماتشان هست که میتواند نقشی مهم تر از ذات حتی نوروز در سوق احوال جامعه به احسن الحال داشته باشد.

با همه ی اوصاف به سبب نوروز باید امید داشت در سال جدید به معنای واقعی کلمه ، نوروز را همچون دگرگونی در طبیعت ، در رویکرد حکمرانی و تصمیم سازی همه دستگاه های تصمیم گیر نظام سیاسی کشور در حهت اعتلای سطح کیفی زندگی و معیشت جامعه ، پایداری اصل جمهوریت نظام ، عزت و استقلال کشور شاهد باشیم تا دیگر هیچگاه شاهد صورت منحوس یاس و نا امیدی در بزرگترین جشن ایرانیان نباشیم.

این مهم محقق نخواهد شد تا مادامی که حاکمیت در بستر شعائر دینی مورد پذیرش جامعه به تصمیم های سخت و بزرگ در راستای دور کردن خدشه به سه شعار اصلی نظام سیاسی حاکم ، یعنی استقلال آزادی و جمهوریت تن دهد .