ضرورت جدی مطالبه گری، امید داشتن و زندگی کنشگرانه سیاسی و اجتماعی / ایران برای همه ی ایرانیان

امید داشتن از یک سو، نگاه ما را به واقعیت بهبود می بخشد و بخش های پر لیوان را نیز می بینیم. در ضمن جوانه های موفقیت و بهبود دهند را برجسته می کند و به چشم دیده می شوند. از سوی دیگر فرد یا جامعه را بر جوشش و فعالیت وا می دارد. اتفاقا نکته ای که مورد غفلت واقع می شد، معنای زندگی است. زندگی واقعی در همین سرزندگی و کنشگری است اگر موفقیتی به دست آمد که چه بهتر و اگر همرا با موفقیت نبود، خود را سرزنش نخواهیم کرد که چرا بیشتر اقدامی نکردیم.
ناامیدی و انفعال، بدون تردید به شکست و عدم موفقیت منتهی خواهد شد، در حالی که امید و کنشگری، دریچه موفقیت را به روی ما باز خواهد کرد. از همه مهمتر اینکه نا امیدی را می توان مترادف خودکشی از ترس مرگ دانست! کاری که مطلقا ایراد دارد. ناامیدی به معنای آن است که برای خودمان و توان مان در بهبود شرایط، اعتباری قائل نیستیم. در حقیقت نا امید بودن در درجه ی اول نفی وجودی خودمان است. بیش از آنکه به معنای وجود کاستی ها و بن بست های بیرونی باشد، از بن بست های درونی حکایت می کند. اینها تنها دلیل و توجیه ما برای خوش بینی و امیدواری نسبت به آینده نیست. دلیل دیگری هم وجود دارد که باید مورد توجه قرار داد. جامعه ی ایران در یک مرحله ی جدی تحولات اجتماعی و تاریخی است. تحولات داخلی و خارجی آن دیر یا زود به جایی خواهد رسید که به ثباتی نسبی منجر خواهد شد ولی مثل هر جامعه ی دیگر، در جریان تاریخی این تحولات ابتدا مشکلات بیشتر می شود عبور از آنها جز با صبر و شکیبایی میسر نیست. فراموش نکنیم که ظرفیت های داخلی ایران برای عبور از این وضعیت به نسبت فراوان است که اگر چنین ظرفیتی را نمی داشتیم، تاکنون بار ها باید تسلیم مشکلات می شدیم.
ظرفیت سیاسی
اولین و مهم ترین ظرفیت ایران ، در سیاست آن نهفته است. ظرفیتی که طی بیش از سه دهه ی گذشته، هر از گاهی که امکان بروز یافته، مشکلات بسیاری را حل کرده است. همانند استفاده از بخشی از ظرفیت های سیاسی ایران در دولت اصلاحات.
در سال جاری نیز به دلیل وجود انتخابات مجلس شورای اسلامی، می تواند یکی از این مقاطع باشد. هر انتخابات به هر میزانی که واقعی باشد به همان میزان یک انرژی جدیدی را به کشور تزریق می کند که هم در حوزه ی داخلی و هم در روابط بین الملل تاثیرات شگرفی می گذارد. باید تدابیر طوری طراحی و اجراء شود که قانون اساسی و اصل مهم حقوق ملت و حقوق شهروندی در چارچوب قوانین مورد توجه جدی قرار گیرد، اگر چنین شود و از اعمال سلایق شخصی و جناحی جلوگیری شد، هم انتخابات پر شور و هم با مشارکت همه جانبه ملت مواجه خواهیم شد.
ظرفیت اقتصادی و فنآوری
ظرفیت اقتصادی و فناوری کشور را نباید دست کم گرفت. کشوری که سالها تحت تحریم است، می تواند در عسلویه به گونه ای رفتار کند که فازهای جدید را به بهره برداری برساند و میزان برداشت ایران از شریک قطری جلو بیفتد یا در بخش فناوری فضایی دستاوردهایی را داشته باشد که مورد توجه جهانیان است. در عرصه ی کشاورزی و تولید محصولات آن، تحولات چشمگیری داشته است، در کالاهای مهم و استراتژیک به حد زیادی از تولید برسد که نگرانی از تامین آن نداشته باشد. پتروشیمی، فولاد، سیمان، برق و ماشین آلات و … همگی نشانه ای از ظرفیت های بزرگ اقتصادی است. هر چند به لحاظ سیاستگذاری در قیمت انرژی و ارز در نتیجه ی سیاست های پولی و بانکی دچار وضعیت نامطلوبی هستیم که برون رفت از آن نیازمند اجماعی ملی است.
ظرفیتی نیروی انسانی
ظرفیت نیروی انسانی ایران نیز بی بدیل است. چه آن نیروهایی که در حال حاضر در بیرون از ایران به فعالیت مشغول هستند و چه نیروهایی که در داخل کشور فعالیت می کنند. سطح آموزش و دانش آنان بویژه در حوزه ی علوم و فنآوری می تواند یکی از نقاط مثبت ما قلمداد شود.
ظرفیت فرهنگی

در زمینه ی فرهنگی و هنری نیز کافی است که به حوزه های گوناگون فرهنگ و هنر از جمله موسیقی، فیلم، کتاب، هنرهای تجسمی و … نگاه کنیم تا متوجه فاصله چشمگیر خودمان با کشورهایی که در سطح و اندازه ی ما هستند شویم و از همه مهمتر جامعه ای داریم که واجد ظرفیت های مدنی مهمی است. ظرفیت هایی که می تواند به فعلیت آینده و برگ جدیدی را در تحولات کشور ورق بزنند. همه آنچه که بیان شد، علم و آگاهی از وجود مشکلات پیش رو است که اگر این مشکلات نبود، نیازی به گفتن و یاد آوری این مسائل نیز نبود. با این امید و نگاه سال ۱۳۹۸ را آغاز می کنیم. نا امیدی گناه نابخشودنی است. اگر با امیدواری نتوان صد در صد به موفقیت رسید و مشکلات را حل کرد، با نا امیدی به طور قطع هیچ مشکلی حل نخواهد شد، بنابراین امید به آینده و عملکرد درست و واقعی و قانونمند و بدور از اعمال سلایق جناحی و سیاسی و خواستن واقعی ایران برای تمام ایرانیان، بهترین راه برای عبور از مشکلات است.
« زیباتر از جهان امید، جهانی نیست
هر عرصه را بهار و خزانی است، در عرصه امید خزانی نیست»