خشونت افراطی و تروریسم چون عامل ضد انسانی است محکوم به فناست

علی کریمی پاشاکی / نگاهی اجمالی به حمله تروریستی دشمنان ایران زمین به مراسم عمومی رژه و سالروز رزم جانانه دلیر مردان و شیر زنان ایران در مقابل متجاوزین بعثی و هم پیمانان اروپایی و امریکایی و عربی آنان نوع وحشیانه خشونت یعنی متوسل به تروریسم افراطی شدند. اساسا تروریسم، چه وسیله ای برای یک حکومت باشد و چه ابزاری در دست جریانی خارج از حکومت، با یک ویژگی اساسی و بارز، شناخته می شود و آن خشونت افراطی است. خشونتی که تروریست ها و تروریسم به آن متوسل می شود با کشتار و خشم همراه است.
گروهها و جریانات تروریستی اگر چه می توانند نیروهای وفادار به خود را به شیوه ای آموزش و تربیت کنند که به کارگیری خشونت بر ایشان امری مشروع قلمداد شود، اما این یک سوی قضیه است، طرف دیگر افکار عمومی است که هیچ گاه با چنین رفتارهایی همسو نیست و آن را شدیدا محکوم می کند. مهم نیست«ترور» به چه نام و هدفی اعمال می شود، مهم نفس کشتار و خشونت موجود در بطن ترور و تروریسم است که درمیان مردم محکوم است. همین نکته مهم باعث می شود که تروریست ها هیچ گاه نتوانند صاحب قدرت باشند و اگر هم قدرت را با زور و خشونت قبضه کنند، ماندگار نمی شوند. یک جریان سیاسی، چه در شکل حکومتی و چه در قالب حزب و سازمان و حرکت و … اگر مردم را به عنوان عامل اصلی در بقای خود در نظر نداشته باشد، دیر یا زود نابود خواهد شد و تروریسم عاملی است که مردم را هر چه بیشتر از تروریست ها جدا می کند. برای افکار عمومی سرنوشت انسان، حیات انسان و رفاه و آرامش انسانها، محور پذیرش یا عدم پذیرش یک جریان است و اگر این سرنوشت با خشونت و مرگ گره بخورد بی شک افکار عمومی به کار گیرندگان خشونت را نفی و طرد می کنند.
علی ایحال، کافی است به ترورهایی که توسط یک فرد و یا با برنامه ریزی یک سازمان در چند دهه اخیر انجام گرفته، نگاهی بیندازیم تا متوجه شویم این حرکت ها نتوانستند منجر به شکل گیری جامعه ای انسانی شوند و نه مردم را همراه خود کردند، آنها پیش از هر چیز باعث بروز جنایت های بزرگ شده اند.